Auteur: henrysepers.nl (Pagina 6 van 24)

Een speelse omgang met vergankelijkheid

Er zijn dichters (Faverey, Lauwereyns) van wie de poëzie met de rug naar je toe is gaan staan, het gebogen hoofd half verborgen onder een capuchon. Je loopt gemakkelijk aan haar voorbij. Ze wil niet verleiden, niet bekoren, maar blijft in zichzelf verzonken, alsof ze nog niet helemaal af is, nog zoveel meer moet ontdekken voordat ze zich helemaal durft te tonen. Misschien komt het moment wel nooit dat ze langzaam haar hoofd opheft, haar muts af laat glijden en de voorbijganger een blik op haar schoonheid gunt. Het proces van verinnerlijking blijft doorgaan. Soms denk je als passant, als lezer: mag ik haar wel storen? Moet ik haar niet alleen laten, omdat zij genoeg heeft aan zichzelf? Maar je kunt de verleiding niet weerstaan, loopt om haar heen, bukt omdat je zogenaamd iets op wilt rapen en kijkt dan schielijk omhoog, in de hoop een glimp van haar op te vangen, want je wilt niets liever dan deelhebben aan wat er in haar omgaat. Je staat op, trekt voorzichtig met duim en wijsvinger haar capuchon iets naar achteren, en omdat je haar hebt gestoord in haar overpeinzingen, richt ze toch heel even haar hoofd op en kijkt je recht in het gelaat. Je wordt getroffen door de intensiteit van haar blik. Het is het moment dat je haar denkt te begrijpen, maar vooral: dat je jezelf begrijpt. Lees verder>>