Spreekt de troubadour werd genomineerd voor de J. C. Bloem-poëzieprijs 2013. De jury bestond uit Ester Naomi Perquin, Hanz Mirck en Gerdi Verbeet. Zie de website van de J. C. Bloemstichting.
Uit het juryrapport:
‘Er zijn niet veel dichters die zo onverstoorbaar hun eigen gang durven gaan als Henry Sepers doet in Spreekt de troubadour. Hier is het de krachtige lyriek die de lezer bij de haren grijpt. Een volstrekt eigen geluid dat benauwd maakt en van benauwdheid getuigt. In bijna alle gedichten in deze bundel worden, met een steeds voelbare frustratie over de begrenzingen van de taal, liefdes en lichamen verkend. ‘Woord is een virus dat zich in je nestelt, het grijpt je aan, je lichaam wordt klankschaal…’ Sepers weet wat hij doet. Hij grist zijn gedichten onder de bemoeizuchtige klauwen van de tijdsgeest weg.’
Er is geen blootheid onder je hermelijn
geen geil onder je mantelje lichaam is zo koel vitrinemeisje
zo museaal onder de zachte dode dierendaar ga je
met regalia van koude prinsesseneens zul je vervloeien
lek je wegtot je alleen maar dit bent.
Hoe je verdwijnt in me en je vermorst
hoe ik het steentje weeg dat je me gaf
ik voer je van de kade in mijn bloedik ben een verlegen schutter, een man
die aanlegt en wegkijkt, de dieren
achter je huid lachen me uithoe ik namen graaf om je te herbergen
hoe ik je bedelf opdat je niet verwaait
je stem plakt tegen mijn verhemelteik ben een geleider, een man
die naar de grond afvoert, mijn hemel
is een hoed van loodhoe je in mijn vlees bent, mijn maag en nieren
hoe jij je naar het verdwijnpunt knaagt
waar ik je ontmoet.
Je ligt landerig te verschieten in de zon
met op je buik de vleesetende bloemachter de badgast aan
kruipen de vissen aan landje lijf tussen schelpen en zeeschuim:
in de verte graaft je kind een kuiltot in je baarmoeder reikt de branding
vloed tegen overvloedin dit stiltegebied met meeuwen
krijsend licht.