Ik zal niet de enige zijn aan het begin van het nieuwe jaar. Ik ben op zoek naar troost. Niet op het persoonlijke vlak, maar als het gaat om, ja het klinkt groot, de wereld. Het bekende rijtje. Oekraïne. Rusland, China, Trump, Musk die proberen het vrije Westen te ontwrichten. De staat Israël die bezig is met het uitmoorden van de bevolking van Gaza. Dat laatste komt dichtbij. Tussen mijn 18e en 22e ben ik vier keer in Israël geweest. Ik heb in kibboetsen gewerkt. Idealistische gemeenschappen die socialistische idealen nastreefden. Ik had sympathie voor dat land, maar dat is weg. Niet voor al die mensen, jood of Palestijn, die daar gewoon hun leven proberen te leiden, wel voor de leiders die zich ontpopt hebben als oorlogsmisdadigers, de geschiedenis van hun volk misbruiken om een ander volk uit te roeien. Ik schaam me omdat ze niet gestopt worden door de VS en mijn eigen regering een lafhartige houding aanneemt.
Ik ben op zoek naar troost, omdat we in Nederland een kabinet hebben waarin racisten zitten en mensen die dit racisme blijkbaar tolereren.  
Mijn vraag aan de leider van de VVD, vroeger toch een fatsoenlijke partij: ‘Mevrouw Yesilgöz, als Wilders had geroepen: willen jullie meer of minder joden, was u dan ook met hem in zee gegaan? Of is moslimhaat minder erg dan antisemitisme?
Het is een vraag die ik nog niet door een tv-journalist heb horen stellen. Veel talkshowhosts zijn doodsbang om ervan beschuldigd te worden rechts geen stem te geven, terwijl rechts een extreem grote bek heeft en juist een tegenstem nodig heeft.
Ik zoek troost bij al die mensen in Israel, Gaza, Oekraïne, Rusland en alle andere plaatsen op de wereld die eindeloos pogen iets van hun leven te maken. Soms tegen beter weten in en onder de moeilijkste omstandigheden. Ik bewonder hun veerkracht en creativiteit. Hun eisen zijn niet zo hoog. Ze willen genoeg te eten hebben, een behoorlijke gezondheidszorg, wat goed gezelschap, en vrede, vrede, vrede. Het interesseert hun niet of hun land macht kan uitoefenen over een ander land, een ander volk. 
 Ik reis nu door India. Het is nieuwjaarsdag en toen we vanochtend door een stadje reden, zagen we tekeningen op de stoepen voor de huizen staan. Mandala’s. Ze moeten geluk brengen in het nieuwe jaar. Krijttekeningen zijn het, met veel liefde gemaakt. Eén ervan lag voor een huisje met een golfplaten dak waar zelfs minister Faber nog geen asielzoeker zou willen onderbrengen (alhoewel?).  Een oude man in lompen zat er nog uiterst geconcentreerd aan te werken. Het is dat eindeloze pogen van gewone mensen om iets van het leven te maken dat me moed geeft en wat troost.