Henry Sepers in De Avonden van de VPRO. Beluister het interview door Jeroen van Kan.
Auteur: henrysepers.nl (Pagina 21 van 24)
In de aula van het Vossius Gymnasium in Amsterdam vindt de presentatie plaats van de dichtbundel Spreekt de troubadour van Henry Sepers. M.m.v. Willem Broens, Jan van Muilekom, Frank de Louw, Simone van der Steen, Laetitia van Dijk, Rik van Huisstede, Mark Opfer, Michel van de Waart.
Zondag 11 maart in Perdu:
De langzame windhoos – een woordwaag. Het idee voor deze voorstelling ontstond tijdens de tentoonstelling van het werk ‘Hommages’ van Willem Broens in galerie ‘Kunstlocatie’ te Singel 383. Broens heeft odes gemaakt aan zijn leeshelden. Het zijn uithangborden van leeservaringen, het is zichtbare poëzie. De vraag kwam toen op, kun je hier geluid ‘onderzetten’? Met: Hanna Bouma, Willem Broens, Rein Anspach, Laetitia van Dijk, Eline de Jong, Simone van der Steen, Henry Sepers, P.F. Thomése, Rik van Huisstede, Sterre Kooi.
Aanvang: 16.00 uur
Vanaf nu verkrijgbaar als e-book:
Baaierd, De zondaars, Superlive, De kunstenaars en Het feest van de mollen. Te downloaden vanaf o.a. www.bol.com.
Om op het hofje te komen waar ik woon, moet je eerst onder een huis door. Het poortje is door de gemeente opgeknapt en heeft witte en grijze muren. Soms schuilen er fietsers onder voor de regen, en als het niet regent heten de schuilers hangjongeren en laten zij een geur van hasj na. Als ik vanuit mijn raam naar ze kijk, lijkt het of ik een wajang schaduwspel zie, zo abstract zijn hun bewegingen, zo onpersoonlijk hun silhouetten, zo onbegrijpelijk hun symbolentaal.
Witte muren: ze zijn natuurlijk onuitstaanbaar leeg, roepen horror vacui op en moeten gevuld. De graffiti die van tijd tot tijd onder het poortje verschijnt zal de musea niet halen: namen, geslachtsdelen (meestal met een scrotum dat er bij hangt als een bolcactus), onbestemd gekras. Na een tijdje belt een oplettende buurtbewoner de gemeente en verdwijnen de fresco’s onder een nieuwe laag latex. Er is angst voor de leegte, maar er is nog meer angst voor anonymi die haar opvullen. Ook bij mij: hun verfsporen zijn als geurvlaggen. Zij dringen mijn territorium binnen met antwoorden die de mijne niet zijn.
Maar nu is er iets op de muur onder het poortje verschenen dat van mij mag blijven. Het is een klein Engelstalig zinnetje. Eigenlijk is het een dichtregel. Poëzie. Zomaar, van de ene op de andere dag stond het daar. Excuse me while I kiss the sky. Het lijkt met een soort stempel te zijn aangebracht. Wat betekent dit zinnetje? Van wie komt het? Waarom staat het hier?
Het mooie is: op deze vragen weet ik geen antwoord. Met dit regeltje probeert de dichter geen territorium van me af te pikken: hij geeft me juist ruimte. Zijn woorden suggereren iets, maar laten niets los. Ik vermoed een wereld maar kan die niet betreden. Hoe zal ik dit zinnetje vertalen? Neem mij niets kwalijk terwijl ik de lucht kus? Volgens het woordenboek kan while ook zo lang betekenen. Neem mij niets kwalijk zo lang ik de lucht kus? Of vertaal ik dat excuse me niet goed? Moet het zijn: als ik de lucht kus, moet ik mij verontschuldigen. Oftewel: dan kan ik niet met iets anders bezig zijn, dan ga ik daar zo in op, dat niemand mij met beuzelarijen lastig moet vallen.
Ik zie iemand voor me die zijn hoofd achterover gooit en zijn lippen tuit. Hij kust de lucht. Daar heeft hij zomaar zin in en de mensen die hij in de weg staat, moeten hem dat niet kwalijk nemen. Wel vreemd overigens dat dit zinnetje onder een poortje staat. Er had ook kunnen staan: excuse me while I kiss the ceiling. Maar dat vind ik een stuk minder mooi.
P.S. Tja, en later blijkt Excuse me while I kiss the sky gewoon een regel uit Purple Haze van Jimi Hendrix.
