Categorie: recensies Tzum (Pagina 4 van 6)

OVER MEER HOEF DAN VOET VAN MARJOLIJN VAN HEEMSTRA

Wie is er bang voor grote woorden? Marjolijn van Heemstra in ieder geval niet. In haar tweede bundel Meer hoef dan voet spreekt ze onbekommerd over God, vrede, heelal en astronauten. Terwijl, zou je denken, enige voorzichtigheid toch wel geboden is. Want zijn grote woorden niet net zwarte gaten? Als je niet uitkijkt, slokken ze myriaden aan betekenissen op en laten die verdwijnen in een loodzwaar niets. Van Heemstra laat dit echter niet gebeuren. Zij vuurt haar pijlen af op de machowoorden en laat ze als vette ganzen neerploffen op aarde. Bij haar is God ‘het hoge raam in de meisjes-wc’ of een man met ‘een smalle mond vol brood, haastig naar binnen gepropt op weg naar de tram’. En over de astrologie zegt ze: ‘en het zou me niet verbazen als de doodvermoeide dierenriem/ zijn koers tegenwoordig naar ons bepaalt in plaats van andersom.’ Lees verder>>

OVER DE EERSTE LETTER VAN LIEKE MARSMAN

Een paar weken geleden kreeg ik een recensie-exemplaar van De eerste letter van Lieke Marsman. Toen ik voor Tzum over poëzie begon te schrijven, nam ik me voor om geen afbrekende kritieken te schrijven. Ik had (en heb) geen zin om mijn tijd te besteden aan werk dat ik niet goed vind. Daarbij komt dat mijn leeshouding niet erg polemisch is. Ik wil me vooral kunnen openstellen voor een tekst. Verder hou ik niet van al te stellige uitspraken: altijd moet er ruimte blijven voor twijfel. De bundel van Marsman heb ik aangevraagd, omdat ik haar debuut met veel plezier heb gelezen. De enigszins ontregelende praattoon ervan beviel me, net als de speelse omgang met de werkelijkheid. Ik hou van dichters met een beetje wiebelende geest. Tijdens het lezen moest ik af en toe denken aan Fritzi Harmsen van Beek. En dat is een groot compliment. Lees verder>>

OVER VIGERENDE OUDELANDSE GROND VAN JACQUES HAMELINK

De lezing van Vigerende oudelandse grond van Jacques Hamelink is als het beklimmen van een steile, onbekende berg. Een betrouwbare kaart ontbreekt, de naald van het kompas schiet alle kanten op omdat het magnetische veld telkens wordt verstoord. Wie dit avontuur aan wil gaan, kan maar het beste op zijn ervaring en intuïtie vertrouwen. Het pad dat uit het dal omhoog voert, is aanvankelijk breed genoeg. Maar later loopt het uit in een delta van geitenpaadjes, eindigend in een intrigerende wildernis van woordklonteringen waaruit het gezang van onbekende vogels opklinkt. De zinnen slingeren als beekjes, voegen zich soms samen, om zich later weer te vertakken. Het dal ligt in de mist, maar af en toe valt er een gat in de wattendeken en wordt een stukje van het vlakke land zichtbaar. Zeeuws-Vlaanderen. De geboortegrond van de dichter. Lees verder>>

OVER HET HOOFD ONDER DE ARM VAN ERIK SOLVANGER

Erik Solvanger is arts, en in Het hoofd onder de arm kun je dat goed merken. In zijn nieuwe bundel demonteert hij vol overgave het menselijk lichaam om vervolgens te gaan jongleren met de losse onderdelen. Een holistische dokter, op zoek naar ‘heel de mens’, is hij dus duidelijk niet. In zijn absurde universum lijkt het lijf in elkaar gezet met organisch lego, waarvan je naar believen stukjes kunt vervangen of wegdoen: ‘Mijn oude oren zijn waardeloos, ik heb ze al jaren geleden moeten weggooien.’ Lees verder>>