De opzegstilte van je mond
Het zal niemand ontgaan zijn: vlak na de aanslagen in Parijs van 13 november speelde straatmuzikant Martello voor theater La Bataclan Imagine van John Lennon op zijn mobiele piano. Het was een gebaar dat grote indruk maakte. Hier werd de weerloze kunst geplaatst tegenover de agressie van godsdienstfanaten. ‘De zachte krachten zullen zeker winnen / in ’t eind,’ schreef Henriëtte Roland Holst al. Het is die naïeve hoop, dat verzet tegen de waanzin van de wereld, waaraan Martello stem gaf. Hij gebruikte daarvoor een lied dat een appel doet op de vuurkracht van de verbeelding in plaats van die van een kalasjnikov. De tekst is eenvoudig en nogal clichématig: ‘Imagine there’s no countries, / It isn’t hard to do / Nothing to kill or die for / And no religion too / Imagine all the people / Living life in peace,’ maar voor het moment wel effectief: soms zitten we niet te wachten op de mitsen en maren van kritische plaaggeesten, maar willen we herinnerd worden aan een helder, kinderlijk verlangen. Wat stellen de ‘echte’ dichters hier tegenover? Hun zwijgzaamheid, omdat ze bang zijn voor sentiment? Hun vermogen om de taal net zolang te ontleden en te bevragen tot ze in kruimels voor ons op tafel ligt? Kunnen onze dichters nog wel stem geven aan wat ons werkelijk bezighoudt, of moeten we het doen met de oorlogstaal van politici? Lees verder>>