schrijver en dichter

Tag: Ilja Leonard Pfeijffer

Over Bakermat van Luuk Gruwez

Een speelse omgang met vergankelijkheid

Er zijn dichters (Faverey, Lauwereyns) van wie de poëzie met de rug naar je toe is gaan staan, het gebogen hoofd half verborgen onder een capuchon. Je loopt gemakkelijk aan haar voorbij. Ze wil niet verleiden, niet bekoren, maar blijft in zichzelf verzonken, alsof ze nog niet helemaal af is, nog zoveel meer moet ontdekken voordat ze zich helemaal durft te tonen. Misschien komt het moment wel nooit dat ze langzaam haar hoofd opheft, haar muts af laat glijden en de voorbijganger een blik op haar schoonheid gunt. Het proces van verinnerlijking blijft doorgaan. Soms denk je als passant, als lezer: mag ik haar wel storen? Moet ik haar niet alleen laten, omdat zij genoeg heeft aan zichzelf? Maar je kunt de verleiding niet weerstaan, loopt om haar heen, bukt omdat je zogenaamd iets op wilt rapen en kijkt dan schielijk omhoog, in de hoop een glimp van haar op te vangen, want je wilt niets liever dan deelhebben aan wat er in haar omgaat. Je staat op, trekt voorzichtig met duim en wijsvinger haar capuchon iets naar achteren, en omdat je haar hebt gestoord in haar overpeinzingen, richt ze toch heel even haar hoofd op en kijkt je recht in het gelaat. Je wordt getroffen door de intensiteit van haar blik. Het is het moment dat je haar denkt te begrijpen, maar vooral: dat je jezelf begrijpt. Lees verder>>

Over Slordig met geluk van Menno Wigman

De grijsaard en de jongeling

Het begint een trend te worden: dichters die de drank afzweren. Erik Jan Harmens en Ilja Leonard Pfeijffer staan al een tijdje droog en nu heeft Menno Wigman zich, na ernstige gezondheidsproblemen, ook bij de kloosterorde van non-tempeliers aangesloten. Hoe ik dit allemaal weet? Ze hebben mij (als trouwe kijker en luisteraar) dit zelf verteld in interviews op radio en tv. Vooral het gesprek dat Wigman met Pieter van der Wielen voerde in Nooit meer slapen (VPRO, Radio 1) was, in menselijk opzicht, indrukwekkend. Er kwam een kwetsbare man uit naar voren, bij wie alle wapens uit handen zijn geslagen. Zelfs de poëzie voldeed niet meer als middel om zich te handhaven in de wereld. Laat staan de drank en ‘het gespuis van vrouwen’. Lees verder>>

Over Idyllen van Ilja Leonard Pfeijffer

Het stille oog

Ilja Leonard Pfeijffer is een virtuoze dichter. ‘Hij viel de poëzie binnen als Genghis Khan,’ luidt de flaptekst van zijn nieuwe bundel Idyllen. ‘Zijn verzengende verzen verpletterden de horigen die rilden van angst en ontzag.’ Natuurlijk, de uitgever hanteert hier het stijlmiddel van de hyperbool, maar wie zich de fysionomie van de dichter voor de geest haalt, kan zich bij deze regels wel iets voorstellen. Pfeijffer is een Michiel-de-Ruyter-lookalike, en zoals de admiraal de zeeën bedwong, legt de dichter de taal zijn wil op. Hij laat de woorden dansen, zingen, krijsen en rijmen dat het een lieve lust is. Ze maken salto’s die meestal eindigen in een dubbele flikflak. Maar levert zoveel machtsvertoon ook goede poëzie op? Lees verder >>

© 2024 Henry Sepers

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

error: Content is protected !!