schrijver en dichter

Categorie: Uncategorized

Harry

In de eerste weken van de reis wist ik nog wel raad met de dood. Ik zag lijkverbrandingen langs de Ganges en merkte dat het fysieke verdwijnen van een mens me niet bang maakte, maar rust gaf. Het was het statische en passieve van de dood dat me dicht bracht bij aanvaarding. Dit kon niet erg zijn omdat het zo absoluut was en de uitvoering zo overtuigend.

Maar nu is Harry dood. Hij was mijn vriend. Ik kende hem al sinds mijn zeventiende. Hij had kanker en Parkinson. Toen hij stierf, was het nacht waar ik was. Ik sliep in het paradijs. Palawan is een van de mooiste plekken van de Filipijnen. Ik kwam hem daar niet tegen. Zijn hemel ligt vast ergens anders.

Een paar uur voor zijn dood heb ik hem toegesproken. Zelf sprak hij nauwelijks meer. Mijn stem had haast, want ik was bijna te laat geweest. Gelukkig was er internet. In een geluidsopname van een paar megabytes vatte ik onze vriendschap samen. Harry was intelligent. Geïnteresseerd. Hij nam nooit zomaar iets van me aan, sprak me graag tegen, liet me nadenken over wat voor mij voor de hand lag. Nu kon ik van alles beweren, zonder dat hij me op de bekende manier vragend kon aankijken. Daarom koos ik mijn woorden zorgvuldig. Ik zal hem missen. De dood is een gemene spelbreker, en de rust die hij biedt, is er niet voor de levenden.

Ik zie mijn vriend nog lopen, hoor zijn stem, filmbeeldje voor filmbeeldje trekken al zijn gezichtsuitdrukkingen langs. Het is de resonantie van zijn bestaan die klinkt in mijn hoofd. Ik was er niet toen hij stierf. Ik was er virtueel. Ik weet niet of dat genoeg is.

Ook op zijn begrafenis heb ik gesproken. Zelf zat ik in het vliegtuig van Puerta Princesa naar Manila. Zijn vrouw schreef me dat de mensen het mooi vonden wat ik zei. Maar ik weet het niet. Ik sprak in het luchtledige. Al maakt het misschien niet uit. In die kerk in Bloemendaal was hij ook niet. Misschien was hij wel met mij in het luchtledige.

Ik weet niet zeker of het goed is om hierover op deze plek te schrijven. Te persoonlijk. Maar wat zijn de verhalen over de natuur, vreemde volkeren en bloemkooloren waard als ik verzwijg wat mij de afgelopen weken vooral bezighield?

Op 18 januari ging Harry dood. Op 24 januari werd hij begraven. Gelukkig kan ik soms zijn stem nog horen. Nu zegt hij tegen me: ‘Je gaat toch geen literatuur van me maken, hè Sepers?’

Chaos en orde

dsc_0954

Ogenschijnlijk zijn er geen steden zo verschillend als Calcutta en Hong Kong. Calcutta is chaos, Hong Kong is orde. Als je in Calcutta je hotel verlaat, moet je eerst door het afval waden om eindelijk de straat te bereiken waar gemotoriseerde riksja’s, bromfietsen, taxi’s en heilige koeien luid toeterend of loeiend hun best doen je omver te lopen of rijden. Wie het waagt over te steken, speelt Russische roulette. Spookrijden is normaal, bedelaars doen wedstrijdjes in wanstaltigheid, de geuren zijn overweldigend.

In Hong Kong is alle verkeer gescheiden. De onderwereld is voor de metro, de begane grond voor auto’s en trams, de bovenwereld voor de voetganger. Je kunt een uur lopen zonder snelverkeer tegen te komen, rustig wandelend over fly-overs en door prachtige parken met tropische begroeiing, exotische vogels, waterpartijen. Op alle mogelijke manieren proberen de bestuurders de chaos in toom te houden, de risico’s in te dammen. Bij de trapleuningen in de metro staat dat ze drie keer per dag worden gedesinfecteerd. Een op de vier voorbijgangers draagt een mondkapje om anderen niet te besmetten met zijn virussen.

Maar toch. Er zijn ook overeenkomsten. De chaos in Calcutta is maar schijn, net als de orde in Hong Kong. In het verkeer in de Indiase metropool lijkt geen enkel systeem te zitten, toch is de kans op een ongeluk niet eens zo groot, het pistool waarmee je Russische roulette speelt heeft duizenden kamers. Al krioelen riksja’s, taxi’s, voetgangers en runderen door elkaar, ze botsen zelden. Het stadsverkeer blijkt een ingenieus weefsel van gecompliceerde patronen, waarbij vergeleken de etagère van Hong Kong maar simpel in elkaar steekt.

Zo valt er ook wel wat af te dingen op de orde van Hong Kong. Onder het beroemde hoofdgebouw van de HSBC-bank, temidden van glanzende kantoorgebouwen en hypermoderne wolkenkrabbers, ligt een overdekt plein. In dit centrum van de financiële wereld stampen op zondag honderden Filipijnse vrouwen een klein Manila uit de grond. Temidden van glanzende kantoorgebouwen en postmoderne wolkenkrabbers creëren ze met behulp van enorme kartonnen dozen winkels, kapperszaken, pedicuresalons, huiskamers, kerkjes en koffiehuizen. Ze komen uit een stad zo chaotisch als Calcutta, maar het zijn deze vrouwen die Hong Kong glanzend schoon houden en de chaos van miljarden bacteriën op de handrails van de metro met desinfecterende middelen bestrijden.

© 2024 Henry Sepers

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

error: Content is protected !!