schrijver en dichter

Auteur: henrysepers.nl (Pagina 2 van 21)

Bij de rivier

Hier verschijnt ongeveer om de maand een nieuw gedicht, in gesproken en geschreven vorm. Soms komt het uit een van mijn bundels, soms is het niet eerder gepubliceerd. Dit keer een gedicht uit Stofloze afdruk (2021).

1

Mimiek van het water de oogopslag van de golven
de grijns van een maalstroom het kokhalzen 
van de sluizen de rivier rimpelt zich

zo oud zo oud

het geduw en getrek rond de kribben de hunkerende
schoot van de uiterwaarden de vissen in het diepe
komen pas bovendrijven als ze

dood zijn dood

de stroom die voortstuwt wat nog had willen
blijven de scheepsschroeven die het vocht
penetreren de oevers 

kalven af kalven af

de pont die de worm doormidden snijdt de aak
die een moeder draagt en een hond de man
zonder vlees op de dijk 

roept je roept

2

Daar rijd ik met de rouw verterende ouder
langs de rivier die uitmondt
kan haar niet schelen waar

geheugenvlagen wapperen achter de dijken
fietstochten blijven zich herhalen
tot de voren in het asfalt 
niet meer zijn te genezen

en achter de einder lacht de man
om wie het is begonnen

het is een vriendelijke lach 
die wegsterft
als een zon.

Nieuwe bundel op komst!

Bij uitgeverij Magonia van Lex Jansen zal dit jaar mijn vierde dichtbundel verschijnen! Voorlopige titel: Gefilterd hemellicht. Het boek zal naar verwachting in september van dit jaar het licht zien.

Hier vast een gedicht uit de bundel. Je kunt het gedicht ook beluisteren.

Zie ze wankelen mijn vader mijn moeder
hun lijven zijn bijna op, hun adem is zo weinig
dat ze liever op bed gaan liggen om restjes te sparen
te herhalen wat al zoveel malen is gezegd en te krimpen
zo oneindig dat ze samenvallen met een vlok
een vlinder eeuwigheid

hun liefde voor elkaar kent geen genade
ze is het strelen van de kale schedels
de mythe die moet worden gestut 
de kinderen die liefde terugbetalen
de opoffering die toch niet voor niets 
is geweest zo schuifelen zij voort
in de kleine ruimte met het weidse uitzicht

zie ze achterwaarts bewegen naar de kuil
zodat het vallen plotseling zal zijn
ze houden elkaars hand vast om af te remmen
en voort te trekken de laatste liedjes van hun jeugd
te zingen en al die beelden die door hun hoofd
razen maar niet meer beklijven: dat wordt straks 
tuimelen over de einder

zoveel ingeslikte woorden nemen ze 
als pijlpunten mee de aarde in
dat die verbaasd zal zijn 
over hun welsprekendheid.

Over Fantoommerrie van Marieke Lucas Rijneveld

De wereld als legodoos

Zou Kees van der Staaij van de SGP weleens gedichten lezen? Ja, hij zingt op zondag psalmen. Wellicht kijkt hij ’s avonds, als zijn vrouw al naar bed is, stiekem in Hooglied voor de erotische passages. Maar moderne poëzie? Waarschijnlijk niet.

Toch zou ik hem de lectuur van Fantoommerrie van Marieke Lucas Rijneveld willen aanraden. Deze dichter heeft dezelfde religieuze achtergrond als hij, maar haar blik op de wereld is zoveel ruimer dat haar verbeeldingswereld misschien iets in hem zou kunnen losmaken. Letterlijk. Wat onwrikbaar lijkt, valt uiteen. Waarheden sneuvelen of blijken niet relevant. De dingen gaan verbanden met elkaar aan die eerder ongekend en ongezien waren. Lees verder>>

Over Bakermat van Luuk Gruwez

Een speelse omgang met vergankelijkheid

Er zijn dichters (Faverey, Lauwereyns) van wie de poëzie met de rug naar je toe is gaan staan, het gebogen hoofd half verborgen onder een capuchon. Je loopt gemakkelijk aan haar voorbij. Ze wil niet verleiden, niet bekoren, maar blijft in zichzelf verzonken, alsof ze nog niet helemaal af is, nog zoveel meer moet ontdekken voordat ze zich helemaal durft te tonen. Misschien komt het moment wel nooit dat ze langzaam haar hoofd opheft, haar muts af laat glijden en de voorbijganger een blik op haar schoonheid gunt. Het proces van verinnerlijking blijft doorgaan. Soms denk je als passant, als lezer: mag ik haar wel storen? Moet ik haar niet alleen laten, omdat zij genoeg heeft aan zichzelf? Maar je kunt de verleiding niet weerstaan, loopt om haar heen, bukt omdat je zogenaamd iets op wilt rapen en kijkt dan schielijk omhoog, in de hoop een glimp van haar op te vangen, want je wilt niets liever dan deelhebben aan wat er in haar omgaat. Je staat op, trekt voorzichtig met duim en wijsvinger haar capuchon iets naar achteren, en omdat je haar hebt gestoord in haar overpeinzingen, richt ze toch heel even haar hoofd op en kijkt je recht in het gelaat. Je wordt getroffen door de intensiteit van haar blik. Het is het moment dat je haar denkt te begrijpen, maar vooral: dat je jezelf begrijpt. Lees verder>>

« Oudere berichten Nieuwere berichten »

© 2024 Henry Sepers

Thema gemaakt door Anders NorenBoven ↑

error: Content is protected !!